این جـمـعـه هم گـذشت بدون زیـارتـی            یـا ایّـهـا الـعـزیــز نـگـاهـی، عـنـایـتـی

سائـل منـم چگونه نـگـاهم نمی کـنـی؟            سلطان تویی کجا ببرم عرض حاجتی؟

دست ردی به سینۀ این دل غمین مزن            شـایـد که مـادرت کند از من شـفـاعتی

از بـعـد نـالـه هـای سحر های انـتـظار            خـاکـم به سـر بگـویـی اگر کـم ارادتی

آقـا اگـر بـنـاست که مــرگـم فـرا رسـد            بـنـمـا عـنـایـتـی، بـده فیـض شـهـادتـی

وقتـی گـنـاه فـاصـلـه انـداخت بـیـن مـا            دیگر چه جای خواب و خور و استراحتی

چـشـم زمـان و اهل زمین مانده منتظر            تا صبـح عـیـد وصـل بـبـیـنـد کـرامـتی

حالا شـمـا به خـاطـر دیـوار و در بـیـا            یعنی ز میـخ و دل بـده شـرح قـساوتـی